24|08|2014 ul. Hołdu Pruskiego 10, podwórko 20:00

Laboratoryjne przedstawienie w oparciu o techniki improwizacyjne. Przedstawienie zostało zrealizowane w wyniku spotkania ze studentami przy okazji przedmiotu „sceny improwizowane” w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu.

Produkcja: PWST WTT, eferte_Fundacja Rozwoju Tańca | Premiera: 22 kwietnia 2013, Teatr Druga Strefa, Warszawa | Koncepcja, reżyseria, choreografia: Anna Piotrowska | Aranżacja i akompaniament: Agafia Wieliczko | W spektaklu prezentowanym podczas Festiwalu Fama wystąpią: Joanna Chułek, Natalia Handzlik, Kamil Joński, Maciej Kosteczka, Magda Herman, Monika Witkowska

RECENZJA – XX Międzynarodowa Konferencja Tańca Współczesnego i Festiwal Sztuki Tanecznej w Bytomiu, 2013

„Spektakl ‘Popra-winy – na co to komu?’, zaprezentowany przez studentów II roku Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu, zakończył drugi dzień konferencji, otwierając jednocześnie cykl prezentacji towarzyszących. Podstawą spektaklu stały się zadania aktorskie i ćwiczenia w obrębie zajęć ze scen improwizowanych pod okiem Anny Piotrowskiej.

Nie od dziś wiadomo, że trudniej jest rozśmieszyć widza, niż wycisnąć z niego łzy wzruszenia. Ta niełatwa sztuka wyszła studentom WTT niemalże bez wysiłku. Częściowo jest to zasługa kameralnej atmosfery przedstawienia w przestrzeni tak dobrze znanej studentom, wśród publiki wypełnionej znajomymi twarzami, żywo reagującymi na aluzje do autentycznych cytatów z codziennych wspólnych zajęć. Aktorzy szybko zjednali sobie również zewnętrzną publikę, rozpoczynając weselne toasty już w korytarzu przed salą teatralną – witając gości, rozdając kieliszki wódki, częstując zakąską w postaci korniszonów. Atmosfera została zbudowana już przed spektaklem, a widzowie obserwowali, jak goście tytułowych poprawin zbierają się w typowym dla takich okazji zamieszaniu.
Spektakl rozpoczyna się serią zwierzeń dotyczących pierwszych miłości – nieśmiałych prób zainteresowania kolegi z ławki, pierwszych ekscytujących przejażdżek samochodem ze starszym chłopakiem. Kolejni tancerze zajmując siedzenia, opowiadają swoje historie. Smak podekscytowania stopniowo przechodzi w poszarpane opowieści, aż w końcu przyspieszona zamiana miejsc na krzesłach porywa wszystkich do szaleńczego biegu wokół sceny, w pogoni za pierwszym silnym impulsem uczuć. Materią improwizacji były rozmaite gry słowne, fragmenty znanych popkulturowych piosenek, rymowanek dziecięcych, zlepków codziennych i mniej codziennych tekstów, tworzących mieszankę dość absurdalnego ciągu skojarzeń. Dawały one jednak wyraźne impulsy do kolejnych przekształceń ruchu.

Tytułowe poprawiny to przedziwny rytuał pół-tradycyjny – pełen toastów, konwencjonalnych gestów, wymuszających na tancerzach odpowiedni scenariusz zachowań, ale też na pół-współczesny – obrazujący jak bardzo uroczystość w imię pomyślności państwa młodych przeradza się w komiczny spektakl neurotyków, nie stroniący od kiczu. Pojawia się energetyczna wodzirejka, umilająca wieczór śpiewem do akompaniamentu klawiszy, przechadzając się co jakiś czas po widowni i rozlewając gościom kieliszki wódki. Jest też nieco naiwna panna młoda, trudno przyswajająca przebieg swojego własnego ślubu. Pojawiają się też panowie stylizowani na żigolaków z przedmieść, w pokracznie skrojonych marynarkach w intensywnych kolorach i dziwnych dodatkach w postaci muszek czy ogromnych okularów.

Solowym improwizacjom towarzyszyły duety i wspaniale dopracowane sceny zbiorowe. Zwraca uwagę przestrzenna formuła spektaklu, doskonałe operowanie szeroko poprowadzonym ruchem scenicznym, możliwością rozpędzania się i modyfikowania dynamiki od scen ogólnych do miniatur czy grupowych „rzeźb cielesnych”. Aktorzy często zastygają w konwencjonalnych pozach, podkreślając zabawową i niezobowiązującą formę ludzkich interakcji, którym początek dają zazwyczaj przelotne miłostki i krótkie spięcia. Kontrast wprowadza dopiero zakończenie, w którym z ust tancerzy usłyszeć można urywki historii już znacznie poważniejszych. Utrzymujący się przez cały spektakl wysoki poziom adrenaliny spada stopniowo, aż wreszcie spektakl gaśnie na obrazie ustawionych w rzędzie tancerzy, którzy wsłuchują się wraz z widzami w odtworzony z offu zapis rozmowy. O miłości i związkach, o różnych rodzinnych przypadkach i tęsknocie za czymś, co znajduje się poza karnawałem poprawin, w sferze prawdziwych uczuć, od których najczęściej się odwracamy. Zabawa jednak kusi bardziej i wszyscy dajemy się w nią wciągnąć – nasza wina.’ | Anna Duda „Danceweek”

ANNA PIOTROWSKA / WARSZAWA / ’74

Tancerka, choreograf, reżyser, nauczyciel tańca współczesnego, Fundator i Prezes Zarządu Fundacji Rozwoju Tańca – eferte, założycielka “mufmi” w Warszawie (1995 r. , teatr działa w Klubie DGW). Stworzyła blisko 70 autorskich choreografii i przedstawień.

Pomysłodawczyni i koordynatorka wielu ogólnopolskich i międzynarodowych programów edukacyjno-kulturalnych: PolemiQi, Atak przestrzeni, Kierunek.(Europa_Warszawa).taniec, SoloDuo_Polska, laboratorium choreografii, British 4 Polish Dance i in. Laureatka “SoloDuo Dance Festival” (Budapeszt 2005/2006), wielokrotnie juror SoloDuo. Stypendystka British Council Awards 2004 – Young Polish Arts Entrepreneur. Producent przedstawień teatru tańca. Juror Doliny Kreatywnej programu TVP2 w dziedzinach taniec i animacja kultury. Anna Piotrowska uczestniczyła jako gość w festiwalu Gramigna Festival (Palermo 2007), International Poesifestival (Sztokholm 2007), Nu Dance Fest (Bratysława 2007/2008), Fabriaktionen (Berlin 2008), Working Title Festival (Bruksela 2008), jak również wielokrotnie jako gość Międzynarodowej Konferencji Tańca Współczesnego (Bytom), Międzynarodowego Festiwalu Współczesnych Form Tańca (Kalisz – główna nagroda 2007), Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca (Lublin), wielokrotny gość festiwalu SoloDuo Dance Festival (Budapeszt 2005-2012). Reżyser ruchu w teatrach dramatycznych m.in. w Szczecinie, Zielonej Górze, Poznaniu, Krakowie, Warszawie, Białymstoku i Legnicy. Współpraca z reżyserami: Paweł Kamza, Michał Siegoczyński, Artur Tyszkiewicz.

Zrealizowała dwie autorskie produkcje dla Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu pt.: “farfalla” i “6 x 9″ . Realizacja ruchu w teatrze lalek K3 z Białegostoku. Gość programu APAP, advancing performing arts project, w ramach tego programu powstało solowe przedstawienie “Look 4 faces” wystawiane w Bytomiu, Warszawie, Berlinie i Brukseli.

Od 2008 r. regularnie współpracuje ze Śląskim Teatrem Tańca. Od pęciu lat jest pedagogiem w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu, gdzie wykłada: formy teatru tańca i struktury choreograficzne, improwizacje, sceny improwizowane i taniec współczesny.
Zrealizowała kilka przedstawień międzynarodowych: „Walk_2_corner”, „HUG” (Węgry), „Laka la Mnija in the field of half of sth”, „Cold Fish” (Norwegia), „CoCo_Klimt” (Słowacja), „or Clitoris Landscape (close to gate No. 5)” (Włochy).

18 października br odbędzie się premiera spektaklu dyplomowego studentów Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie na Wydziale Teatru Tańca w reżyserii i choreografii Anny Piotrowskiej pt.: TRANSDYPTYK. Przedstawienie inspirowane jest twórczością Jerzego Nowosielskiego, transem i gender. Podzielone zostało na dwie części kobiecą (9 tancerek) i męską (12 mężczyzn). Wszyscy zamknięci są w tajemniczej „Villa dei Misteri”.  

www.facebook.com/eferte.fundacjarozwojutanca
www.eferte.pl